Czołg pływający T-37

Czołg T-37 był pierwszym seryjnie produkowanym w Związku Radzieckim czołgiem pływającym. Czołg został opracowany w oparciu o konstrukcję zakupionych w Wielkiej Brytanii czołgów pływających Vickers-Armstrong Amphibous Tank Model 1931. Czołg produkowany był w Fabryce nr 37 w Moskwie w latach 1933-1936. Wyprodukowano aż 2636 pojazdów tego typu.

Użycie bojowe

Lekkie czołgi pływające T-37 były podstawowym uzbrojeniem pododdziałów rozpoznawczych jednostek wojsk pancernych i zmechanizowanych. Stanowiły także uzbrojenie wojsk powietrznodesantowych.

Czołgi T-37 przeszły chrzest bojowy podczas walk nad rzeką Chałchyn-goł z Japończykami w okresie V-VIII 1939 r. We wrześniu 1939 podczas ataku na Polskę czołgi T-37 stanowiły uzbrojenie batalionów pancernych siedmiu dywizji piechoty (109 czołgów T-37 i T-38) oraz 38 Brygady Pancernej (4 czołgi). W największej liczbie czołgi T-37 zostały użyte podczas Wojny Zimowej w latach 1939-1940. Czołgi zostały również użyte w początkowym okresie wojny niemiecko-radzieckiej. Ze względu na słabe uzbrojenie wozy te ponosiły ciężkie straty. Czołgi do 1943 roku były używane przez wojska Frontu Leningradzkiego, a do lata 1944 przez wojska Frontu Karelskiego.

Uzbrojenie: 1 km DT kal. 7,62 mm